Jeszcze nigdy miasto nie było tak zasypane banerami i plakatami, jak tej jesieni. Na każdym kroku natknąć się można na reklamy wyborcze Henryka Zajki i Krzysztofa Zajki, którzy w powszechnie wyrażanych opiniach mają być głównymi zawodnikami w niedzielnych wyborach. Jak się wydaje, obaj postawili przede wszystkim na liczbę swoich wizerunków na ulicach miasta.
Krzysztof Zajko swoją kampanię oparł na marce „Wojciechowski”. Na każdym druku jest informacja, że obecny burmistrz popiera tego właśnie kandydata. K. Zajko sięgnął też po sprawdzoną przez Wojciechowskiego metodę bezpośredniego kontaktu z wyborcami, obaj wytrwale jeździli po gminie, oficjalnie jako rozliczający się urzędnicy, nieoficjalnie – jako kandydaci na burmistrza i radnego. Kolędowanie na pewno się opłaci, Wojciechowski wśród ludzi czuje się jak ryba w wodzie, wie dobrze, czym ich uwieść i jak wypromować swojego człowieka. Na pewno zyskali sporo głosów.
Dużo mniej widoczny wśród ludzi był Henryk Zajko. Nie dziwi mnie to jednak, nie jest to typ mówcy porywającego tłumy, a w odróżnieniu od kuzyna Krzysztofa – nie miał swojego Wojciechowskiego. Kampania Henryka zaplanowana została chyba przez speców od reklamy z PO, którzy postawili na banery, plakaty, ulotki. Czy to zastąpi wyborcom kontakt z żywym człowiekiem? – okaże się w niedzielę.
Przypuszczałem, że bardziej widoczna będzie kampania wyborcza Roberta Krupowicza. Z racji doświadczenia w prowadzeniu działań promocyjnych na pewno wie co robić, by zwiększyć szanse w wyborach. Jego bilboardy pojawiły się najwcześniej, ale nie na nich opierał swoją kampanię. Postawił na bezpośredni kontakt z wyborcami. I słusznie, bo w rozmowie z nimi wypada (o czym zresztą dobrze wie…) o wiele lepiej, niż na zdjęciach. Pytanie, czy zdążył porozmawiać ze wszystkimi swoimi potencjalnymi wyborcami?
Kompletnie niewidoczna była kampania pozostałych kandydatów na burmistrza. Jedna konferencja prezentująca mediom – i cisza. Pod koniec trochę plakatów, które giną w natłoku innych…
Interesująco zadziałali kandydaci PiS. Dwa posunięcia, o których musiała napisać prasa: zakup sprzętu dla szpitala zamiast wydatków na banery, po kilku dniach deklaracja o rezygnacji z części diet. Nie założę się jednak czy to wystarczy, by zaistnieć w świadomości wyborców.
Kompletnie bezbarwna, pozbawiona ikry była kampania wyborcza do rady powiatu. Tak naprawdę – nie było jej. Zapewne z wyrachowania i oszczędności, bo kandydatów do powiatu wystawiają tylko partie polityczne, można więc zakładać, że na liczbę głosów oddaną na konkretną listę zasadniczy wpływ będą miały notowania partii w skali kraju. Kto lubi SLD, zagłosuje na tę partię, a nieistniejący w kampanii PiS też pewnie swoje głosy zgarnie. Tak naprawdę, wyborców powiat mało obchodzi. Swoją uwagę skupiają na sprawach gminy, zupełnie zresztą słusznie.
Najłatwiej chyba wyprorokować wyniki goleniowskich wyborów do sejmiku wojewódzkiego. Moim zdaniem wygra je Olgierd Geblewicz, który od czterech lat jest tam „naszym człowiekiem”. Cztery lata temu otwarcie go poparłem i mogę dziś napisać, że nie żałuję. Miał załatwić w Szczecinie parę ważnych dla Goleniowa spraw, w tym przede wszystkim pieniądze na budowę „obwodnicy wschodniej”. Załatwił dużo więcej, niż zakładaliśmy w roku 2006. Popchnął wiele spraw, które dziś uważane są za sukcesy gminy czy powiatu. Bismarck mawiał, że ludziom nie należy pokazywać jak się robi kiełbasę i politykę, nie będę więc rozwijał wątku zakulisowych działań Geblewicza. Ważne, że były skuteczne. Warto go poprzeć i w tych wyborach, bo ma realne szanse zostać marszałkiem województwa. Nie trzeba chyba tłumaczyć, jak bardzo to się może opłacić nam wszystkim.
Na koniec apel o pójście w niedzielę do lokalu wyborczego i po starannym namyśle – oddanie głosu. Choćby po to, żeby potem mieć prawo do narzekania na tych, którzy zostali wybrani.